czwartek, 10 listopada 2011

NAJCZCĘŚCIEJ WYSTĘPUJĄCE URAZY SPORTOWE W PIŁCE SIATKOWEJ


            W prezentowanej pracy, zostały opisane najczęściej występujące uszkodzenia wynikłe z ostrych urazów i przewlekłych, powtarzalnych stanów przeciążeń. Uraz sportowy definiuje się jako uraz, którego można doznać w trakcie uprawiania aktywności fizycznej o charakterze sportowym, głównie w czasie treningów i zawodów – powodujący wystąpienie obrażenia sportowego. Jego następstwem jest wyłączenie czasowe lub całkowite z dalszego udziału w aktywności sportowej.
            W ostatnich latach w wyniku zwiększonego zainteresowania sprawnością fizyczną
i częstszego udziału w zajęciach sportowych powstaje znacznie więcej urazów spowodowanych przez sport.

W piłce siatkowej zostały wyróżnione najczęściej występujące urazy sportowe:
Stłuczenia - najczęstsze skutki urazów w czasie aktywności sportowej.
Powstają w wyniku bezpośredniego uderzenia lub intensywnego ucisku określonej części ciała. Uderzenia bądź ucisk powodują uszkodzenie naczyń krwionośnych i wynaczynienie krwi, co prowadzi do jej gromadzenia w tkankach. W miejscu urazu powstaje obrzęk.
Naciągnięcia - powstają w wyniku urazów wysoko dynamicznych lub powtarzalnych mikro urazów – prawie zawsze są wynikiem nie fizjologicznego ruchu.
Uszkodzenia pierwszego stopnia - określamy mianem naciągnięcia niewielkiej części mięśnia bez przerwania włókien.
Uszkodzenia drugiego stopnia - dochodzi do częściowego przerwania jednostki mięśniowo-ścięgnistej.
Uszkodzenia trzeciego stopnia to całkowite przerwanie jednostki mięśniowo-ścięgnistej.
Skręcenia są to urazy, które dotyczą więzadeł.
Skręcenia pierwszego stopnia to minimalne uszkodzenie więzadeł powoduje niewielki dyskomfort i dolegliwości bólowe, bez objawów niestabilności stawu.
Skręcenia drugiego stopnia - uszkodzenie więzadeł jest bardziej rozległe, przerywaniu ulegają włókna kolagenowe oraz struktury okalające więzadła (torebka stawowa).
Skręcenia trzeciego stopnia powoduje całkowite przerwanie ciągłości więzadeł, niekiedy przy komponencie urazu z pociągania oderwany zostanie kawałek kości przy przyczepie więzadła.
Zwichnięcia     
- dochodzi, gdy powierzchnie stawowe kości tworzących staw tracą ze sobą kontakt sposób trwały. Niekiedy pod wpływem odwrotnego ruchu zwichnięcie ulega samoczynnemu nastawieniu, jednak tak dzieje się najczęściej, gdy występuje zwichnięcie nawykowe – częste powikłanie nieleczonego zwichnięcia pierwotnego.
Jeśli przemieszczenie powierzchni stawowych jest tylko częściowe, mamy do czynienia z podwichnięciem.
Zwichnięcia, ze względu na stopień wystąpienia w ustroju dzielimy na: zamknięte
i otwarte.
Zwichnięcie dzielimy również, ze względu na stopień przemieszczenia powierzchni stawowych- dzielimy na: całkowite i częściowe.
Złamania - definiuje się jako ”przerwanie ciągłości kości po zadziałaniu urazu przekraczającego granice elastyczności tkanki kostnej”, (Zimmer 2004). Do najczęstszych przyczyn złamań należą uderzenia, zmiażdżenia, upadki, przygniecenia i postrzały. Na miejscu wypadku należy przede wszystkim ustalić, czy mamy do czynienia ze złamaniem otwartym, czy tez zamkniętym. Przy złamaniu zamkniętym nie stwierdza się widocznej rany w okolicy miejsca złamania, odmiennie itp. W przypadku złamania otwartego. Do cech pewnych złamania należą: nieprawidłowe ustawienie, lub patologiczna ruchomość, której oczywiście nie wolno prowokować. Cechami domniemanymi złamania są: bolesność i obrzęk, ograniczenie ruchomości lub jej zniesienie.
Złamania możemy podzielić następująco:
1. złamania otwarte
2. złamania proste
3. złamania typu zielonej gałązki
4. złamania porzeczne
5. złamania skośne lub spiralne
6. złamania wieloodłamowe

            

CZYNNIKI URAZÓW

 a) zewnętrzne - Uchybienia i błędy w metodyce prowadzenia treningu są przyczyną urazów
w 30 - 60% przypadków wszystkich urazów w różnych dyscyplinach sportu. Uchybienia te wiążą się z nieprzestrzeganiem przez trenera podstawowych zasad dydaktycznych w postaci regularności zajęć, stopniowego zwiększenia obciążeń, konsekwencji w opanowywaniu nawyków ruchowych oraz indywidualizacji procesu kształtującego i treningowego.
Za główne przyczyny powstawania urazów uważa się zbyt intensywny trening, systematyczne stosowanie nadmiernych obciążeń, niedostateczne zapewnienie w czasie zajęć a także po zajęciach restytucji powysiłkowej, niedocenianie systematycznej i regularnej pracy nad doskonaleniem techniki, wprowadzenie do treningu ćwiczeń, do których zawodnik nie jest przygotowany.
- Niedostatek w organizacji treningów i meczów, nieprzestrzeganie instrukcji o prowadzeniu zajęć szkoleniowo-treningowych oraz zasad bezpieczeństwa, nieprawidłowe zestawienie programu. Przyczyną urazów może być nieprawidłowe rozmieszczenie zawodników na boisku, zbyt duża liczba osób na treningu.
- Niepełnowartościowe zabezpieczenie materiałowo-techniczne. Niska jakość wyposażenia zawodników i sprzętu, niedostateczne przygotowanie hal sportowych do prowadzenia treningu czy meczu, nieprzestrzeganie zasad korzystania ze sprzętu i wyposażenia (gra w siatkówkę piłką przeznaczoną do gry w piłkę nożną).
- Niekorzystne warunki higieniczne i meteorologiczne.
- Niezadowalający stan higieniczny obiektu sportowego i urządzeń sportowych. Nieprzestrzeganie higienicznych norm oświetlenia, wentylacji, bardzo wysoka lub niska temperatura otoczenia.
- Zwiększeniu liczby urazów sprzyja również niedostateczna aklimatyzacja do warunków górskich (przy treningu w górach w okresie przygotowawczym).
- Nieprawidłowe zachowanie zawodników, pośpiech, nieuwaga i niedostateczne zdyscyplinowanie, co wiedzie do niedokładnego wykonywania ćwiczeń fizycznych i w niewłaściwym czasie. Stwarza to warunki do przeciążenia i stymulacji wykluczających udzielenie pomocy.
- Umyślna brutalność do przeciwników po drugiej strony siatki.

b) wewnętrzne - Stany przemęczenia. W tych stanach szczególnie niebezpieczne są zaburzenia koordynacji oraz upośledzeń reakcji obronnej i uwagi. Powoduje to dysharmonię w pracy antagonistycznych grup mięśniowych, zmniejsza amplitudę ruchów w stawach, czemu towarzyszy utrata szybkości i zręczności przy wykonywaniu ruchów. Przyczyną rozerwania mięśnia może być upośledzenie procesu rozluźnienia mięśni.
- Istotne znaczenie w występowaniu urazów ma także bagatelizowanie zaleceń lekarskich i nieprawidłowe korzystanie ze wskazanych przez lekarza środków i sposobów restytucji powysiłkowej.
- Zmiany stanu czynnościowego różnych narządów ustroju, związane z przerwaniem zajęć treningowych w skutek czy to choroby czy innych przyczyn. Przerwanie systematycznego treningu z jakiegokolwiek powodu i na dowolnie długi okres czasu prowadzi do obniżenia siły mięśniowej, wytrzymałości, szybkości skurczu i rozluźnienia mięśni, co utrudnia wykonywanie ćwiczeń, wymagających znacznego wysiłku i złożonych ruchów, oraz wiedzie do urazów. Ponieważ przerwa w treningu prowadzi do zatracenia wypracowanego stereotypu dynamicznego, trener powinien ściśle stosować się do wyznaczonych przez lekarza terminów dopuszczania zawodnika do zajęć treningowych.
- Naruszenie biomechanicznej struktury ruchów. Przyczyną licznych uszkodzeń bywa nadmierne napięcie mięśni w wyniku nieracjonalnego przeprowadzania zajęć, zaburzenia sterowania ruchem lub niedostateczne opanowanie nawyków ruchowych, co ujawnia się zwłaszcza przy nieoczekiwanej zmianie zadań ruchowych.
- Niedostateczne przygotowanie fizyczne zawodnika. Do wykonywania ćwiczeń wymagających dużego wysiłku lub bardzo złożonych koordynacyjnie. Skłonność do skurczów mięśniowych.
- Jeżeli chodzi o mechanizm powstawania obrażeń, to najczęściej występującą przyczyną jest uderzenie (np. przy upadku na parkiet w obronie piłki). Częstą przyczyną wypadków jest uderzenie od partnera ze swojej drużyny. Natomiast rzadko się zdarza, aby uraz wynikał z uderzenia o przyrząd sportowy.
- Niedostateczne wyszkolenie techniczne

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz